قیام اسلامشهر دومین شورش بزرگ پس از انقلاب ۵۷ بود که توسط قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران و هلکوپترهای ارتش به خاک و خون کشیده شد.
عمده مردم شهر در خانههای قلنامهای که با توافقات میان خودشان شکل گرفته بود سکونت داشتند و حکومت برایشان سند رسمی ارائه نمیداد. نبود سند رسمی نیز بدین معنی بود که آنها از امکانات عمومی به ویژه آب آشامیدنی محروم باشند.
همچنین در آن دوره دولت هاشمی رفسنجانی سر کار بود و برنامه اقتصادی «تعدیل ساختاری» را به پیشنهاد بانک جهانی در دستور کار داشت. یکی از نتایج این برنامه در عموم کشورهایی که عملی شده، مانند مصر و شیلی جهش ناگهانی قیمتها بوده است. که ایران نیز از این قاعده به اصطلاح «شوک درمانی» مستثنی نبوده است.
پس از جهش ناگهانی قیمت کرایه حمل و نقل عمومی مردم شهر به خیابان ریخته و شهر را با گرفتن پاسگاهها تسخیر کردند. به قول یکی از شاهدان محلی:«از فاصله چهاردانگه تا بعد از کیانتایر، کل جاده ساوه به مدت دستکم ۳ روز در کنترل مردم بود. بعد از حضور گسترده نیروهای امنیتی از آسمان و زمین، تا سه چهار روز پس از آن هم درگیری بود ولی مردم با سرکوب شدید و کشتار مجبور به عقبنشینی شدند. فکر میکنم این اولین کشتار علنی در تهران بود که در سکوت خبری گذشت».
در حالی که دستگیری و سرکوب مردم شهر، که عمدتاً از طبقه کارگر بودند تا بیش از یک ماه ادامه داشت، اما هیچ یک از روزنامههای پایتخت چنین واقعه بزرگی در نزدیکی گوششان را گزارش نداد و صدای محرومان ایران مثل همیشه در بایکوت خبری ماند.
📡
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر